با صدا حرف بزن، آروم ولی بدون ایهام. بی حوصله تر از اونم، که چشمهامو باز کنم و به body language ات نگاه کنم و یا بخوام ادبیاتم و قوی کنم!
دستهای خالی رو دیدم. کاری ندارم چی داشت و خیلی چیزها نداشت. فقط معنی اون همه جنجالِ جشنواره رو نفهمیدم! مریلا زارعی خوب بود، مثل بیشتر وقتهاش، اما دیگه دعوا نداشت!

با کلی زحمت یه تاکسی سفید نارنجی با چراغهای آبی پیدا می کنم و می شینم کنار دست راننده. تو ترافیک عباس آباد گیر کردیم. به خاطر پوتین خیابونها رو بستن. راننده زیر لب غر می زنه و ضبط و روشن می کنه.

غروبها که می شه روشن چراغها
میان از مدرسه خونه کلاغ ها

اون لبخنده میاد رو لبم، نفسمو با صدا میدم بیرون، چشمهامو می بندم و سرمو می چسبونم به پنجره ماشین. خیلی خسته ام و از این همه شلوغی سرم درد گرفته، می خوام فقط گوش بدم و به هیچی فکر نکنم!

یاد حرفهای اون روزت می افتم
که تا گفتی با جون و دل شِنُفتم

گفتی از مدرسه اون روز فرار کن
فرار کردم من اون روز زنگ آخر

راستی فارغ التحصیل شدی؟
چشمهامو باز می کنم، قرار بود فکر نکنم و فقط گوش بدم.

اسیر دل نبودم اگه عاقل بودم من
...

اعتراف می کنم که از هر چی ترسیدم سَرَم اومده! حواست که هست همون قانون جذبه ها!
اعتراف می کنم، بعد از 7 ماه نوشتن تو بلاگ اسپات، نمی دونستم اون هم مالِ گوگل !
اعتراف میکنم هم اتاقی خوبی برای خواهری و دختر خوبی واسه مادر مهربون نیستم. راستش قبلنا بودم اما این روزها... راستی موی کوتاه اصلا بهم نمیاد ودیشب فهمیدم، صورتی دیگه رنگ من نیست!
اعتراف می کنم، همونقدر از کلمه اِنی وِی بَدَم میاد، که ازخوراک لوبیا سبز و همونقدر از آدمهای خودشیفته، که از بوی بد بغل دستیم تو تاکسی! اینم بگم اونقدر دل بسته این ته تاغاری خونم که حتی وقتی کنارمه هم دلم براش تنگ میشه!
اعتراف می کنم که با مردن اطرافیانم راحتر از قبل کنار میام و بر خلاف شعار دادنام، به همه آدمها نیاز دارم. کلی هم خوشحالم که 4 تاییم و یکی یکدونه نیستم!
اعتراف می کنم، دارم معتقد میشم به این که، پولِ که زمینو می چرخونه! اما چیزهای دیگه هم موثره تو این چرخشه و واقعا جالبه!
اعتراف می کنم که پشت این صورت آروم و صبور و به قول دوستان، مهربون، میتونم یه وقتهایی( که خیلی دردم بیاد) به اندازه نامادری سیندرلا بدجنس و کینه ای وحسود بشم! همین دو روز پیش واقعا به ساینا حسودیم شد وقتی باباشو اونجوری بغل کردو چِلوند! بیچاره پدر مهربونم احتمالا، غصه داره از دست این دخترهای فریز شده اش!
اعتراف می کنم، احترامِ متقابله که، طول عمرِ یه رابطه رو زیاد می کنه. حالا این رابطه می خواد از هر نوعی که تو دلت می خواد اسمشو بذاری باشه! اینم بگم که، این توصیه مسعوده(چنان دوست بدارید که دوست داشتن به شما حسادت کند. پی برد و باخت نباشید. چیزها را در ذات بخواهید؛ در کنه. بدون ماشین حساب‌هایی که قرارست پنهان کنید) رو کلی دوست داشتم!
اعتراف می کنم، محکم شدم. انگار یکی اومده و دو تا میخ طویله ای زده رو دو تا پام و محکم نگهم داشته! اینو دیروز فهمیدم. اگه اتفاق دیروز یکماه پیش برام می افتاد، باید تا یک هفته دستمالهای دماغیمو از زیر تخت و جلو مانیتور و روی ُاپِن، جایی که مادر مهربون میگه جای نشستن نیست اما من میشینم و براش غر می زنم و حرافی میکنم واعتراف، جمع می کردم! درد داره جای میخها، اما نه به اندازه ای که گِریَم رو در بیاره!
راستش اعترافام خیلی بی ربط بودن، اما خوب من همیشه آدمها، قصه ها، غصه ها، خنده ها و همهء بی ربط هارو دوست داشتم!

پ.ن. به علت فیلترینگ، لینک دالان دل موجود نبود.

پنجشنبه که داشتم می رفتم درمانگاه، بعد از این همه سال، تازه فهمیدم 14 مهر، روز دامپزشکیه. خوب دیگه اینم شانس منه، خواهری باید دو روز دیگه بدنیا بیاد، اونم روز جهانی کودک، اونوقت من ...اما باز جای شکرش باقیه که، روز مبارزه با بیماریهای قابل انتقال بین انسان و حیوان بدنیا نیومدم! البته زیادم فرقی نمی کنه که کی بدنیا بیای، مهم اینه که فعلا هستی و به قول دیبا کوچولو تَبَلوقِته با یه حس عجیب و غریب!
هر سال که تولدم میشه، به جای خالی آدمهایی که دوستشون داشتم و دارم اضافه میشه. دیشب باز یاد فندوق خانوم و لپهاش افتادم که ذوق می کرد از هر تولدی و کیک بازی ای. می دونم این روند باز هم ادامه داره، اما مطمئن نیستم که دلتنگ می مونم یا بی خیال جاهای خالی می شم بالاخره!