پنجشنبه که داشتم می رفتم درمانگاه، بعد از این همه سال، تازه فهمیدم 14 مهر، روز دامپزشکیه. خوب دیگه اینم شانس منه، خواهری باید دو روز دیگه بدنیا بیاد، اونم روز جهانی کودک، اونوقت من ...اما باز جای شکرش باقیه که، روز مبارزه با بیماریهای قابل انتقال بین انسان و حیوان بدنیا نیومدم! البته زیادم فرقی نمی کنه که کی بدنیا بیای، مهم اینه که فعلا هستی و به قول دیبا کوچولو تَبَلوقِته با یه حس عجیب و غریب!
هر سال که تولدم میشه، به جای خالی آدمهایی که دوستشون داشتم و دارم اضافه میشه. دیشب باز یاد فندوق خانوم و لپهاش افتادم که ذوق می کرد از هر تولدی و کیک بازی ای. می دونم این روند باز هم ادامه داره، اما مطمئن نیستم که دلتنگ می مونم یا بی خیال جاهای خالی می شم بالاخره!