اعتراف می کنم که از هر چی ترسیدم سَرَم اومده! حواست که هست همون قانون جذبه ها!
اعتراف می کنم، بعد از 7 ماه نوشتن تو بلاگ اسپات، نمی دونستم اون هم مالِ گوگل !
اعتراف میکنم هم اتاقی خوبی برای خواهری و دختر خوبی واسه مادر مهربون نیستم. راستش قبلنا بودم اما این روزها... راستی موی کوتاه اصلا بهم نمیاد ودیشب فهمیدم، صورتی دیگه رنگ من نیست!
اعتراف می کنم، همونقدر از کلمه اِنی وِی بَدَم میاد، که ازخوراک لوبیا سبز و همونقدر از آدمهای خودشیفته، که از بوی بد بغل دستیم تو تاکسی! اینم بگم اونقدر دل بسته این ته تاغاری خونم که حتی وقتی کنارمه هم دلم براش تنگ میشه!
اعتراف می کنم که با مردن اطرافیانم راحتر از قبل کنار میام و بر خلاف شعار دادنام، به همه آدمها نیاز دارم. کلی هم خوشحالم که 4 تاییم و یکی یکدونه نیستم!
اعتراف می کنم، دارم معتقد میشم به این که، پولِ که زمینو می چرخونه! اما چیزهای دیگه هم موثره تو این چرخشه و واقعا جالبه!
اعتراف می کنم که پشت این صورت آروم و صبور و به قول دوستان، مهربون، میتونم یه وقتهایی( که خیلی دردم بیاد) به اندازه نامادری سیندرلا بدجنس و کینه ای وحسود بشم! همین دو روز پیش واقعا به ساینا حسودیم شد وقتی باباشو اونجوری بغل کردو چِلوند! بیچاره پدر مهربونم احتمالا، غصه داره از دست این دخترهای فریز شده اش!
اعتراف می کنم، احترامِ متقابله که، طول عمرِ یه رابطه رو زیاد می کنه. حالا این رابطه می خواد از هر نوعی که تو دلت می خواد اسمشو بذاری باشه! اینم بگم که، این توصیه مسعوده(چنان دوست بدارید که دوست داشتن به شما حسادت کند. پی برد و باخت نباشید. چیزها را در ذات بخواهید؛ در کنه. بدون ماشین حساب‌هایی که قرارست پنهان کنید) رو کلی دوست داشتم!
اعتراف می کنم، محکم شدم. انگار یکی اومده و دو تا میخ طویله ای زده رو دو تا پام و محکم نگهم داشته! اینو دیروز فهمیدم. اگه اتفاق دیروز یکماه پیش برام می افتاد، باید تا یک هفته دستمالهای دماغیمو از زیر تخت و جلو مانیتور و روی ُاپِن، جایی که مادر مهربون میگه جای نشستن نیست اما من میشینم و براش غر می زنم و حرافی میکنم واعتراف، جمع می کردم! درد داره جای میخها، اما نه به اندازه ای که گِریَم رو در بیاره!
راستش اعترافام خیلی بی ربط بودن، اما خوب من همیشه آدمها، قصه ها، غصه ها، خنده ها و همهء بی ربط هارو دوست داشتم!

پ.ن. به علت فیلترینگ، لینک دالان دل موجود نبود.