● حوصله فکر کردن به آدم های عجیب و غریب و ندارم. آدمهایی که نمی پرسن تا پرسیده نشن. اونهایی که نه جلو میان، نه عقب می رن، یه جا ایستادن و بِروبِر تو سکوت مطلق، فقط نگاهت می کنن و دنبال یه بهونه می گردن تا درِ نصیحت و برات باز کنند، اما وقتی توضیح بیشتری ازشون می خوای، جا می زنن و تو می فهمی شعار دادن همونقدر آسونه که لبخند مسنجری تحویل دادن از پشت کیبورد و مانیتور. آدمهایی که تو کمتر از یک دقیقه هزار تا حق مسلم و غیر مسلم می تونی بهشون بدی و سر یک ثانیه نرسیده، نهصدونودونه تاشو، ازشون می تونی پس بگیری. فقط حق ترسیدنِ می مونه براشون، ترسیدنی که می شه یه بهونه برای ترک برداشتنشون توی ذهنت! آدمهایی که تو باهاشون همدردی می کنی و به سازشون همه جوره می رقصی، اما اونها با بی تفاوتی ها شون رگ سِیِدیتو اونقدر به جوش میارن، که دلت می خواد تا میخورن، تلافی کنی. آدمهایی که اهل کلک نیستن اما دستشونم هیچ وقت برات باز نمی کنن و سیاست و تنها شرط زندگی می دونن و به دنبال استراژدیهای جدیدن برای حفظ روابط انسانی.
خلاصه که حوصله آدمهای سختی که خسته می شی از همراهیشون( همراهی به سبک خودشون) و ندارم، و نمی خوام بهشون فکر کنم، اما تصمیم برای فکر نکردن برابرِ با فکر کردن و پیدا کردن این آدمها یا مشتقاتشون تو روزمرگی هام!
|
11:57 AM ... me