● جز یکی دو مورد، بیرون کشیدن آدمها از دنیای مجازیشون هیچوقت وسوسه ام نکرده! نه این که فضول نباشم، نه، فقط اینکه، فکر می کنم برخلاف جذابیتهاش دنیای بی رحمیِ! دنیایی که آدمهاش با نوشته هاشون فقط ارزیابی می شن و این شرط کافی برای سنجش نیست. دنیایی که بعضی از آدمهاش وقتی واقعی می شن، یا حداقل نقش واقعی بودن، می گیرن، به راحتی می فهمی چقدر با دنیای مجازیشون، حرفهاشون و نوشته هاشون فاصله دارن، بعضی وقتها فاصله هه قد 100 تا قدم فیلیِ! دنیایی که به راحتی قابل دل بستنه، و به همون راحتی با یه دیدار و یه مکالمه‌ی رو در رو ، می تونی علاقه ات و بذاری رو کولت و توی دلت بگی: کاش همیشه مجازی می موندی! به واسطه خواهری آدمهای مجازی زیادی رو تو دنیای واقعی دیدم، که بیشترشون و دوست داشتم، گاهی بیشتر از دنیای مجازیشون و گاهی هم کمتر. اما فکر می کنم نتونستم خیلی بهشون نزدیک بشم. شاید به قول یکی از همین رفقا، نتونستم این آدمهایی که دیگه مجازی نیستن رو از دنیای مجازیشون تفکیک کنم و همیشه هر دوتا شکلشون رو باهم و کنار هم دیدم!
یادم هست که تو هم از جنس همین دنیایی، البته یه کم فرق داری، اینم میدونم و این دونستنِ از جمعه شب، بعد از تئاتر، داره اذیتم میکنه. شاید وقتی حقیقی شدی باید قربون اون همه فاصله برم که دور بودی و مجازی، شایدم ...! این و دیگه نمی دونم!
|
11:44 PM ... M